Kanalizacja zewnętrzna w domu jednorodzinnym
Budowa domu wymaga każdorazowo rozwiązania sposobu odprowadzania ścieków z budynku. W tym celu instaluje się kanalizację zewnętrzną. Rury kanalizacyjne, które wychodzą z budynku na zewnątrz powinny być odpowiednio zabezpieczone, aby nie uległy uszkodzeniu w czasie mrozów. Jak wykonać takie przyłącze kanalizacyjne? Jak podłączyć się do istniejącej studzienki betonowej?
Kanalizacja zewnętrzna
Do stworzenia kanalizacji zewnętrznej stosuje się głównie elementy wykonane z tworzywa sztucznego /PVC, PP lub HDPE/. Gwarantują one przede wszystkim szybkie wykonanie szczelnej instalacji. Są lekkie i łatwe w montażu, dzięki czemu nie ma konieczności korzystania ze specjalistycznego ciężkiego transportu oraz drogich narzędzi. Należy przy tym pamiętać o odpowiednich odległościach od wodociągu i instalacji gazowej (ok. 1,5 m) oraz przewodów energetycznych (0,8m) i kabli telekomunikacyjnych (0,5 m).
Przyłącze kanalizacyjne
Odcinek instalacji kanalizacyjnej miedzy domem a kanałem ulicznym/studzienką to kanalizacja zewnętrzna. I, co ważne, musi być on ułożony poniżej strefy przemarzania, z minimum 2% spadkiem. Rury tutaj mają dość dużą średnicę i grube ścianki, dzięki czemu są bardziej wytrzymałe na obciążenia mechaniczne niż rury w kanalizacji wewnętrznej.
Podłączenie kanalizacji do dom możliwe jest poprzez włączenie do istniejącej studzienki lub bezpośrednio do istniejącego kolektora kanalizacyjnego, po wcześniejszym wydaniu przez upoważniony organ warunków podłączenia.
Połączenie kanalizacji zewnętrznej ze studzienką
Podłączenie kanalizacji zewnętrznej do studzienki betonowej będzie bezproblemowe, jeśli podczas wykonywania studzienki zostały przewidziane króćce dla przyłączy. Wystarczy wtedy odkopać przygotowany punkt oraz zastąpić korek kanalizacyjny przez bosy koniec rury i kontynuować układanie rur, aż do miejsca włączenia instalacji kanalizacji wewnętrznej. Przyłącze układa się „pod górę” od odbiornika, poczynając od najniższego punktu. Gdy w studzience betonowej nie przewidziano króćów, musimy w ściance przygotować otwory. Jest to dużo trudniejsze, bowiem wymaga użycia cięższego sprzętu – kucia lub cięcie piłami diamentowymi. W wyciętym otworze osadzamy tuleję – połączenie musi być szczelne.
Studzienki z tworzywa sztucznego najczęściej wyposażone są w króćce o średnicy 110-200 mm – więc połączenie nie jest skomplikowane. Jeśli nie ma króćców, w zbiorniku wycinamy otwory, co jest dużo łatwiejsze niż w przypadku studzienki betonowej i nie wymaga użycia specjalistycznego sprzętu – wystarczy piła wyrzynarka. W otworze należy umieścić uszczelkę, a następnie kielich in situ, w który wsuwamy bosy koniec rury.
Włączenie do studzienki włazowej o średnicy mniejszej lub równej 1 m ze względów bezpieczeństwa powinno nastąpić maksymalnie 0,5 m ponad poziomem spocznika studzienki. Podłączenie wykonane wyżej zagraża obsłudze zalaniem ściekami podczas czynności eksploracyjnych.
Przyłącze kanalizacyjne z kolektorem
Połączenie instalacji kanalizacyjnej ze wskazanym punktem na kolektorze najlepiej wykonać za pomocą rur i kształtek kanalizacji zewnętrznej z PVC o połączeniach kielichowych z uszczelką. Zwyczajowo są one koloru pomarańczowego. Tam, gdzie kanalizacja zewnętrzna łączy się z wewnętrzną stosuje się kształtki kielichowe: kolana, redukcje, trójniki i trójniki redukcyjne itd. Przejścia przez ławy fundamentowe oraz pod ścianami nośnymi, zabezpiecza się tulejami ochronnymi, które ograniczają obciążenia ścinające i w ten sposób chronią rury. Na pionach z rynien montuje się czyszczaki.
Studzienki inspekcyjne na przyłączach
Bardzo często przy granicy działki oraz w przypadku długich przyłączy czy zmian kierunku przebiegu rur stosuje się studzienki inspekcyjne. Zazwyczaj są to modele o przekroju 315, 425 i 600 mm. Składają się z kinety (przelotowej, zbiorczej lub połączonej z dopływem prawym bądź lewym) oraz trzonowej rury karbowanej.
Wykonanie przyłącza nie jest trudne, jednak aby kanalizacja zewnętrza działała prawidłowo, należy trzymać się wytycznych.
